Tekrardan merhabalar! Bu sefer "aa kısa kitap" demeyip, kendimi duygu karmaşasından oluşan bir döneme sokmadan önce akıllılık yaptım.Kitabın konusu Zweig'ten gelen eserlerde alışık olduğumuz gibi kimlik arayışı ve yalnızlaşma üzerinden ilerliyor.Siz de bunu iliklerinize kadar hissediyorsunuz. Kitap sadece bir günü anlatıyor ama o yetmiş sayfa o kadar dolu dolu ki...
Kitaba başladığımda sıkılacağımı düşünmüştüm çünkü ben ruhsal tahlillerin yapıldığı kitaplarda genelde sıkılırım (dört Zweig okudu). Dümdüz giden bir olay örgüsü yok.Bu sizin için iyi bir şey mi kötü bir şey mi bilmiyorum.Ben sevdim.Bu seneki favorilerime girer.Siz de bir deneyin ama Zweig hiç okumadıysanız bunla başlamayın derim.

حين يصبح كل شيء لا لون له ولا طعم، ومن ثم تجربة، موقف، ربما اسخف مما تتوقع، يوقظُ في البطل احساس الحياة من جديد! هذا الذي مات الشعور في داخله بالرغم من امتلاكه كل ما يتمنى، بالرغم من منصبه وعلاقاته الاجتماعية، الا أن ايامه تشابهت وفقدت معناها.
كيف لموقف سخيف يجعل الحياة تدب في اعماقه من جديد!
شخصيًا، لم تبهرني الرواية، ليست كما توقعت.

Belki karakteri sevemediğimden, belki de kitaptan beklentilerim daha bir "Dr Jekyll & Mr Hyde" (fantastiklik açısından değil suçun gidebileceği boyut olarak) çizgisinde olduğundan sadece başı ve sonunu beğendim, ortasını klasik hafif şımarıklıkla karışık burjuva can sıkıntısı olarak okudum. Yine de okumaya değer bir kitap.

3.5
Korku’yu daha çok beğenmiştim

Sonunda anlatıcının kendini nasıl hissettiğini, kalbinin nasıl attığını ve içinin nasıl ısındığını anlatırken aynı duyguları ben de hissettim. Harikaydı.

Başta sıkılıyordum ama sonra çok hoşuma gitti!

Muy bueno. Son varias historias, siendo la central la que da título a toda la obra. Me cuesta encontrar mi favorita porque me han gustado mucho todas. Este señor narraba de maravilla, hacía de lo cotidiano algo extraordinario y sabía guiarte por su prosa. En mí ha sabido despertar sensaciones y sentimientos que daba por desterrados.

I think it drags a bit around the middle but the ending is very strong. The young Baron protagonist is unlikeable yet not unrelatable. I relate to his inner apathy a lot, maybe that’s why the ending hit so close to home.