Het boek begint nog enigszins concreet, maar mondt uit in talloze generalisaties en het nodige moralistische commentaar.

Ik vind dit boek niet goed genoeg, maar mag dat? Geurtz suggereert dat dat een projectie is die afleidt van je "natuurlijke zelf". Tja.

Voordat ik aan mijn wereldreis begon vroeg ik aan heel veel mensen op social media wat het boek was dat hun leven had veranderd. Het boek ‘Verslaafd aan liefde’ kwam vrij vaak naar voren.

Een maand later reed ik door de landschappen van Nieuw-Zeeland en ja hoor: een boek vol met eye-openers. Ik las tijdens mijn reis drie boeken van Jan Geurtz en ging, in Nederland, naar een lezing van hem.

Daar zat Jan tegenover al die mensen (hoofdzakelijk vrouwen) die waren gekomen om naar hem te luisteren. Al snel hoorde en voelde je dat Jan inderdaad een man is die zichzelf kent. Jan is geen macho of een bijdehandje. Jan is echt. Soms valt hij even een tijd stil. Dat is niet vervelend, want Jan is zelfbewust. Hij is zich bewust van zijn denken. En hoe bewuster je bent van wat jouw soms ‘rare brein’ allemaal doet, hoe beter je bent in de liefde. En dat wilden we nou juist van hem leren.

Twee grootste lessen uit het boek

1. Het negatieve geloof en de lagen die dan volgen: basisregels, patronen in denken en een imago.

We worden geboren als kinderen die nog geen negatief geloof hebben. We reageren vanuit onze natuurlijke staat. Als we verdrietig zijn huilen we en als we vrolijk zijn lachen we. We zijn ons er niet bewust van als kinderen maar we doen het wel. We zijn puur.

Bij deze een voorbeeld. Geert is 4 jaar, zijn ouders hebben het vaak druk met werk en als hij huilt geven ze hem het gevoel dat hij moet stoppen. Huilen wordt totaal niet gewaardeerd en de kop in gedrukt bij Geert. ‘Huilen mag niet en is voor slappe mensen’ is wat Geert onbewust leert van zijn ouders.

Hieruit ontstaat het negatieve geloof en een zelfafwijzing: ‘ik ben slap’.

Ophouden met zelfafwijzing is die donkere bril afzetten en beginnen met kijken naar en erkennen van wie je werkelijk bent.
— Jan Geurtz

De basisregel die Geert leert is: ‘ik mag niet huilen’.

Hier omheen maakt Geert later allemaal gedrags -en denkpatronen die ervoor zorgen dat hij vooral niet laat zien dat hij verdrietig is. Hij druk zijn verdriet steeds weg bij anderen om zijn negatieve geloof te bedekken. Om het nog beter te bedekken heeft Geert op zijn 17de fitness ontdekt. Het geeft hem een gevoel van macht door de stoffen die het vrijmaakt en het uiterlijk wat hij ervan krijgt.

Daar omheen creëert Geert een imago. Dit is hoe je wil dat anderen je zien. Als Geert 18 is zet hij allemaal foto’s op Instagram van zijn gespierde en getrainde lijf. Want kijk maar, Geert is niet slap, hij is heel “sterk”.

2. Versmelting en dissociatie.

Dit zijn twee nieuwe termen die we op reis vaak gebruikte na het lezen van dit boek. Je ergeren aan iemand omdat je zelf eigenlijk ook zo bent (versmelting) of omdat je heel bewust niet zo wil zijn (dissociatie). Volgens Jan is dissociatie de grootste motor achter alle mentale en emotionele ellende.

Dissociatie zegt altijd iets over jou. Stel ik zie een man met extreem veel overgewicht en ik erger me hier aan. Ik snap niet dat hij het zo ver heeft laten komen. Dit is al een vooroordeel want misschien kan hij er niks aan doen. Ik zou het van mezelf nooit accepteren als ik er zo uit zou zien en de dissociatie is begonnen.

Uiteindelijk gaat het om het zien en het laten gaan, maar het vooral accepteren. ‘Geeft niks, mag best, laat mij maar even’ helpt je bijvoorbeeld om je verzet tegen de pijn los te laten. ‘Ik mag dit voelen, ik ben mijn gevoel niet’ helpt je op te houden met het veroordelen van jezelf.

Dit sluit weer aan op het boek ‘Moeiteloos JeZelf zijn’ van Vera Helleman. Uit dit boek leerde ik o.a. dat wij niet onze gedachten en gevoelens zijn, we zijn de observators. Jouw lijf, gedachten en gevoelen zijn een geweldig feed-back mechanisme. Ze sturen jou berichten en status updates. Jouw taak is om er aandachtig naar te luisteren. Ook Jan schrijft dit.

Mijn top vijf markeringen

1. In werkelijkheid betekent ‘investeren in de relatie’ doorgaans jezelf verloochenen, bedreigende aspecten van je persoonlijkheid amputeren, onecht gedrag in stand houden, en dat alles om maar niet met je behoeftige zelf geconfronteerd te worden, alles om maar niet de angst voor afwijzing te voelen, alles om maar niet de bedekking kwijt te raken van het geloof dat je waardeloos bent of niet goed genoeg.

2. ik ben waardeloos ik ben stom ik ben slap ik ben zwak ik ben slecht ik ben een egoïst ik ben onbetekenend ik ben gewoontjes ik ben niet goed genoeg ik ben een mislukking ik ben een loser ik ben onopvallend ik ben middelmatig ik ben laf ik ben lui ik ben niks ik ben raar ik ben lelijk ik ben minder ik mag er niet zijn ik doe er niet toe ik hoor er niet bij ik ben tot last

3. Nog een voorbeeld: op basis van het negatieve geloof ‘Ik ben waardeloos, ik doe er niet toe’ kan in de tweede laag een regel ontstaan die zegt: ‘je moet je nuttig maken’, waarop in de derde laag het patroon kan ontstaan dat weleens ‘helpaholic’ wordt genoemd. Mensen met dit patroon moeten altijd klaarstaan voor een ander en hebben een sterke behoefte om nodig te zijn en onmisbaar. Je ziet hier overigens een schijnbare overeenkomst met altruïsme, hetgeen een natuurlijke eigenschap is. Maar het verschil is levensgroot: een helpaholic kan geen nee zeggen, een altruïst kan dat wel. Altruïsme vloeit voort uit natuurlijke eigenwaarde, een helpaholic probeert met zijn behulpzaamheid zijn kunstmatige eigenwaarde op peil te houden. De helpaholic is dus eigenlijk vooral voor zichzelf bezig en sluit zich vaak zelfs af voor de dankbaarheid van anderen. Het uiteindelijke effect van al zijn hulpacties is een gevoel van leegheid en waardeloosheid, van niet erkend worden, van er niet toe doen.

4. In het algemeen geldt: als je je ergert aan iemands gedrag is dat óf omdat je zelf onbewust ook zo bent (versmelting), óf omdat je zelf heel bewust niet zo wilt zijn (dissociatie). Dissociatie is kortom de motor achter alle mentale en emotionele ellende in ons leven.

5. Het is eigenlijk heel simpel: zolang je niet in staat bent om zélf je diepste gevoelens van onvolkomenheid en behoeftigheid te integreren in je spirituele groei, zul je jezelf telkens weer afhankelijk maken van anderen om die behoeftigheid te vullen, en daarmee die fundamentele misvatting van behoeftigheid in stand houden en vergroten. Iederéén doet het. Als je wat langer en beter kijkt, zie je dat de meest succesvolle zakenman zich eenzaam voelt op zijn hotelkamer en verslaafd is aan call girls. Dan blijkt de beeldschone en gevierde actrice zich altijd onzeker en lelijk te voelen en de ene relatie na de andere te verslijten. Dan blijken achter die mooie en dure gevels in Amsterdam-Zuid relaties te wonen vol openlijke of bedekte beknelling en verwijt. Dan blijkt de wereld vol veilige schuilers en succesvolle vluchters. Dan zie je dat veel ‘goede relaties’ voornamelijk gericht zijn op het bewaren van een bedrieglijk gevoel van veiligheid en geborgenheid. Dan zie je dat een volgeplande vrijgezellenagenda met leuke activiteiten met vrienden, boeiende theatervoorstellingen en creatieve hobby’s één grote vlucht is voor de angst om met jezelf alleen te zijn. Kortom, dan zie je dat het grote geluk dat doorgaans met liefde en erkenning geassocieerd wordt, bijna altijd óf een lonkend toekomstbeeld is waar we naar smachten, óf een kortstondige heerlijke ervaring die inmiddels al weer verwaterd is in de sleur van de vaste relatie, of een pijnlijke herinnering die we proberen kwijt te raken met de hoop op een nieuwe aflevering van het grote geluk. Misschien klinkt dit je toch wat somber en zwartgallig in de oren? Dat snap ik, en ik wil niet ontkennen dat er in je leven ook geluk voorkomt, dat je misschien zelfs best een leuk leven hebt. Prima, niks mis mee, gefeliciteerd! Maar is het echt in overeenstemming met je hoogste opvattingen over geluk?

Kijk voor meer boekreviews op mijn YouTube kanaal: http://www.youtube.com/growthinkers

Goed boek, maar ben het (nog) niet helemaal met zijn gedachten eens.

Hier en daar een flink beetje heteronormatief en binair georiënteerd, maar in essentie een heel goed boek met veel inspirerende inzichten.

Een super goed boek over jezelf en relaties met anderen. Vooral een heel leerzaam boek en stof tot nadenken. Like it!

Het boek is opgedeeld in twee delen. Deel 1 vond is erg interessant, herkenbaar en duidelijk. Deel 2 is te vaag en algemeen naar mijn mening.