Gelezen in de originele versie- 5 sterren voor deze laatste Philippe Claudel! In sommige recensies lees je dat dit verhaal een soort "parabel" is. Er is iets van waar: de onbestemdheid van de plaats van gebeuren (een fictieve eilandengroep in de vorm van een hond), de personages die geen namen hebben (Le Maire, Le Docteur, La Veuve, ...), het verhaal zelf dat doet denken aan een eeuwenoud bijbelverhaal - zeg maar naar het einde toe: de Zondvloed, of misschien zelfs de Apocalyps.
Drie lijken van Zwarten spoelen aan op het eiland. De beginscène is bijna filmisch (je herkent hier Claudel als filmregisseur!): vanuit verschillende lijnen komen vreemde personages op het gebeuren af. Zij zijn de Getuigen. Wat zij nu gaan doen na deze ontdekking roept bij elk van hen tegenstrijdige gevoelens en gedachten op, maar toch scharen zij zich achter hetzelfde plan: de lijken moeten verdwijnen, er was "niets" gebeurd. Toch is er één personage, de Schoolmeester, die zich verzet. Hij gaat op bijna wetenschappelijke manier op onderzoek naar het waar en hoe van het incident, en zo is hij de horzel die de stier belaagt. Het is niet moeilijk te raden wat er met hem gaat gebeuren. De komst van een "Commissaris" brengt het eiland in verval. Op dit moment gaat de vulkaan brullen en komt er een vreemde, rotte geur vrij (maar niet iedereen ruikt die)...
Zoals in een echte Claudel speelt het verhaal zich af op de grens van het absurde, onwerkelijke ("L'Enquête"). De zelf uitgevonden taal en tradities van de eilandbewoners dragen ook zeker bij tot die ontvreemding. Er wordt veel gesproken over religie: niemand gelooft nog (zelfs de pastoor niet meer), maar toch komt dat geloof op een of andere manier handig van pas... De vulkaan, het vuur, de hel misschien? Is de Commissaris de duivel? Op het einde verdwijnt die op onverklaarbare wijze...
De taal die Claudel hanteert is super verfijnd, de roman leest helemaal niet moeilijk en is meeslepend. Een virtuoos meesterwerk, net zoals "Le rapport Brodeck" en "Les âmes grises". Claudel is één van mijn topfavorieten.

I don't remember the last time I devoured a book this quickly. The pages flew by and I practically read the entire book in one sitting. In fact, I was shocked to see a few reviews mention how slow Dog Island was, as I had the complete opposite reaction.

It felt like an old school mystery novel, but layered with allegory and meaningful commentary on the refugee crisis, migration, the feeling of being the outsider, and even the mindless mass hysteria of a crowd.

While Dog Island was almost entirely full of heavy topics, it bizarrely felt like a light fun read. I think the very simple characters (and very limited number of characters at that) helped keep the novel focused, and the mystery narrative helped keep things engaging.

The ending also felt worthwhile, with the final sentence being one last punch to the gut to wrap things up. Dog Island would make for a fantastic play.

4 stars.

A short, good read. Not much to say I would recommend as I really enjoyed it and was left thinking about the ending.