Denna fantastiskt fascinerande och lärorika historiska deckarbok. Man vaggas in i tron att den inte kommer vara lika tryfferad med obehagliga beskrivningar som sin föregångare "1793", men så plötsligt händer det. Under läsningens gång hör man de gnyende ljuden från vissa karaktärer på riktigt, sedan upptäcker man att ljuden kom från en själv. Niklas Natt och Dag är kanske en kombination av briljant och något sjuk i huvudet, men en obestridligt begåvad författare likväl. 5 av 5. ⭐⭐⭐⭐⭐

(Och för övrigt är Cardell bäst.)

Fængende, voldsom og velskrevet krimi. Ikke for de sarte.

Possibly the most grim thing I have ever read. Very well done however. And don't tell me that there are far more macabre books out there. I'm aware.


Kanske det grymmaste jag någonsin läst. Mycket bra gjort dock.

"1793" war das unglaublich starke, wenn auch grausame Debüt des schwedischen Schriftstellers Niklas Natt och Dag. Der Roman war hart, aber dabei unterhaltsam, fesselnd und entwickelte einen Sog, dem ich mich als Leserin schwer entziehen konnte.

Umso erfreuter war ich, als ich entdeckte, dass es die Fortsetzung "1794" schon auf den deutschen Markt schaffte. Offenbar lief das Debüt auch hierzulande so gut, dass der Verlag Piper sich ins Zeug legte und den Nachfolger möglichst schnell auch hier veröffentlichte.

"1794" ist ein guter Roman, eine gute Fortsetzung. Aber so mitreißend wie "1793" ist er nicht. Dass ich vier Monate brauchte, ihn endlich zu Ende zu lesen, sagt viel über die Qualität aus.

Dabei bleibt Natt och Dag seinem Stil - auch und vor allem sprachlich - treu. Der Krimi ist wieder in vier Jahreszeiten aufgeteilt. Es tauchen viele - vielleicht zu viele - Bekannte aus dem ersten Teil auf. Das große Manko ist jedoch, dass bereits nach dem ersten Kapitel klar ist, wer hinter dem Mord steckt und was das Motiv ist. Es gibt für die Leser*innen keine Rätsel zu lösen. Allenfalls fragt man sich, warum der junge Herr Drei Rosen so dämlich ist. Aber das ist nebensächlich.

Das Szenario, dass die Leser*innen bereits Mörder und Motiv kennen, während der oder die Ermittler*innen noch im Dunkeln tappen, kann funktionieren. Im Fernsehen ist die Serie "Columbo" ein hervorragendes Beispiel. Aber dann muss der Weg des oder der Ermittler*innen interessant und fesselnd genug sein, um die Leser*innen bei Laune zu halten.

Während "1793" also sein grausamstes Geheimnis (Spoiler: Der junge amputierte Mann war bis zu seinem Tod bei Sinnen) erst zum Ende hin offenbarte, wird das Geheimnis in "1794" bereits am Anfang erzählt. Ich hatte ehrlich gesagt während der Lektüre immer wieder die Hoffnung, dass sich irgendetwas Neues ergeben würde, irgendetwas, das wir uns nach dem ersten Abschnitt nicht schon zusammenreimen konnten. Ich hatte die Hoffnung auf ein bisschen Finesse, auf irgendeine Überraschung. Aber leider bietet "1794" genau das nicht, so dass ich das Buch über weite Strecken schlicht und ergreifend als öde empfand. Kein Wunder also, dass ich immer wieder lange Pausen zwischen den Abschnitten einlegte.

Dazu kommt der nüchterne Sprachstil von Natt och Dag. Konnte ich dem in seinem ersten Roman noch einiges abgewinnen, weil die Geschichte selbst verdammt gut war, trägt der Schreibstil zur Höhepunktlosigkeit bei. Sicher: Die Hintergründe des Mordes sind grausam. Aber nichts am Buch ist raffiniert, nichts ist mitreißend, nichts zwingt die Leser*innen, doch noch ein paar Seiten weiterzulesen, obwohl sie dringend schlafen oder etwas erledigen müssten. Es gibt keine Sogwirkung.

Erfreulicherweise ist es Natt och Dag aber immerhin wieder gelungen, die politischen und gesellschaftlichen Verhältnisse Schwedens und insbesondere Stockholms des Jahres 1794 auferstehen zu lassen. Das macht zugegebenermaßen nach wie vor einen großen Reiz aus. Für Reaktionäre oder Romantiker sind weder "1793" noch "1794" geeignet, denn das Leben damals war brutal - und wird schonungslos von Natt och Dag beschrieben.

Mich hat "1794" nicht gepackt. Der Roman hat seine Momente, aber letztlich wurde das Pulver bereits im ersten Viertel verschossen. Wäre dies der Erstling gewesen, hätte ich einer Fortsetzung nicht entgegengefiebert.

“They call it the Age of Reason, all those who do not understand that man is driven by forces that reach deeper than logic. That which exceeds man’s comprehension is often met with resistance. Rather than try to understand, people choose to push it away. But to be fair, we are the ones who owe them our compassion, these poor shadow creatures who have never been touched by passion. Yet they rule the world, unworthy as they are. We see the consequences all around us. Man was meant to be free, but everywhere he is in chains.” p67

1794: The City Between the Bridges is the dark and gritty second instalment of the Bellman Noir Trilogy set in Stockholm in late 18th century. To describe it as anything but bleak and sombre would be a lie as author, Nicklas Natt och Dag (incidentally a member of the oldest surviving noble family in Sweden) has described with utter and sobering clarity the realities of this era and place.

As a follow on from 1793: The Wolf and the Watchman which I read last year and savoured, we continue to read of Jean Mickel Cardell, one-armed watchman, and a number of other characters in a perfect balance of historical fiction and dark Nordic Noir. We are transported from the bustling streets of Stockholm to the Caribbean island of Saint-Barthélemy, centre of Sweden’s horrific and dark slave trade history, and back again, following the life of young man, Eric Three Roses in what is ultimately a particularly gruesome and actually incredibly sad story that lives up to every expectation of what Nordic Noir is, yet with something of the reality of the gruesome details of this historical period that we indeed wish were fictional.

What I love about this book (and indeed the first) is Natt och Dag’s capacity to bring 18th century Stockholm to life in such a vivid way. This is as much a part of the story as is the plot and makes for an excellent read that once again had me researching all sorts of elements of Swedish history that I was otherwise ignorant of. Brilliant book.

En bra uppföljare. Jag tycker väldigt mycket om Natt och Dags språk och stil.

Creo que no estaba en el mejor momento para leer este libro, ha sido demasiado para mí, tanta desgracia y miseria junta ha hecho que me costara mucho trabajo avanzar en la lectura.
Este libro no tiene el mismo tipo de crudeza que el primero, tiene de otro tipo, el de la miseria de la naturaleza humana y creo que esta última es mucho peor que el que te describan con pelos y señales un asesinato.
El libro es tan bueno como el primero, si no es que mejor, la historia es extraordinaria y como he dicho muy cruda, a diferencia del primero, en esta ocasión de algún modo el libro va mucho mas alrededor de los protagonistas que del caso que se investiga, incluso pronto en el libro de alguna manera se descubre todo, no se resuelve en ese momento, pero se descubre.
Creo que el autor ha hecho un muy buen trabajo a la hora de darle un giro a los acontecimientos para que los protagonistas sigan en cierto modo, siendo los mismos, pero para poder hacer eso era indispensable que el autor hiciera lo que ha hecho, perfilar la vida de cada uno de ellos para que se asiente bien el lector la conciencia del cambio realizado con respecto al libro anterior, así que asumo completamente que tendremos más libros de esta serie.
En mi caso desde que comienza el libro y el narrador nos relata sus vivencias en la Isla de San Bartolomé, no es que sean temas nuevos ni desconocidos, pero nunca es fácil leer cosas así, la crueldad, la maldad y lo bajo que caemos como seres humanos a la hora de tratar a otros seres humanos.
No tengo ni idea de si la vida en el siglo XVIII realmente fuera como aquí la pintan, pero no me parece que este tan alejado de la realidad, por lo tanto, no deja uno de agradecer no haber nacido en una época tan terrible y cruel para la gente pobre.
Sin duda con este libro el autor se consolida en mi gusto personal en uno de los buenos y en uno de los que hay que seguir.
Tal como el libro anterior su ritmo es pausado, pero sin tregua, por lo que es uno de esos libros que resulta fácil leer en cuanto a su ritmo, lo que hace que uno se detenga un rato es la historia, hay que soltarlo, respirar y tomar aire para poder continuar porque en ningún momento el autor nos permite respirar, hay miseria y mucha crueldad entre sus páginas. Tiene exactamente la misma estructura del primero, de manera que además de la historia, el autor ha puesto el cuidado de hacer los libros similares para que se note que forman parte de un todo
Por lo que respecta a la historia, por supuesto es una interesante, aunque como he dicho mucho del libro no gira alrededor de la misma, si no más bien ha sido como el pretexto para juntar a estos dos personajes, que se conozcan ellos y conocerlos nosotros y por supuesto darle una continuidad a lo que vimos en el primer libro.

es war verstörend und es hat mich zerstört. himmel. es tut weh.
winge und cardell sind mir so ans herz gewachsen, ey, die zwei, wirklich. cardell als winge's minotaurus, bitte :(
und anna stina... ich mag nicht drüber nachdenken.

This is definitely NOT a happily-ever-after ending. I look forward to the final book in the trilogy though!

Δείτε επίσης και στο Chill and read

Κι αφού με χαρά διαβάσαμε το «1793: Τότε που βασίλευε η βία» και, παρά τις βίαιες και αηδιαστικές πολλές φορές σκηνές, μας άρεσε, προχωρήσαμε στο δεύτερο βιβλίο και εντρυφήσαμε λιγάκι παραπάνω στη Στοκχόλμη της εποχής. Ο παλιός μας γνώριμος, οι Ζαν Μίκαελ Καρντέλ είναι εκεί, όμως φαίνεται πως η ζωή του δεν έχει νόημα. Ο Σέσιλ έφυγε, η Άννα Στίνα έχει πλέον τακτοποιηθεί, ο πολιτάρχης άλλαξε κι ο Καρντέλ περνάει τις μέρες του πίνοντας. Μέχρι μια μέρα που μια γυναίκα, η μητέρα μιας κοπέλας που είχε βίαιο και αποτρόπαιο θάνατο τη νύχτα του γάμου της, ζητά τη βοήθειά του. Αυτή θα είναι και η σανίδα σωτηρίας που θα επαναφέρει τον Καρντέλ πίσω στην πραγματικότητα και την καθημερινότητα, και μακριά από το ακβαβίτ, όσο αυτό είναι δυνατό.

Πάμε λοιπόν πίσω στο Γενάρη του 1794, όπου γνωρίζουμε τον Έρικ. Ο Έρικ βρίσκεται στο νοσοκομείο του Ντανβίκεν, κοντά στο τρελάδικο. Εκεί, κατά τη συμβουλή του ευεργέτη του, ο Έρικ γράφει όλα όσα θυμάται, όλα αυτά που τον οδήγησαν στη θέση που βρίσκεται τώρα. Γράφει για τα παιδικά του χρόνια στα Τρία Ρόδα, το σπίτι της οικογένειας Τρε Ρούσουρ. Η μητέρα του είχε χαθεί στη γέννα κι έτσι απέμειναν οι τρεις τους. Αυτός, ο μεγαλύτερος αδερφός του κατά μια δεκαετία, και ο πατέρας τους. Ο Έρικ δεν ήταν τόσο καλός όσο ο αδερφός του. Έκανε παρέα με την Λίνεα Χαρλότα, που ο πατέρας της μίσθωνε καλλιεργήσιμα εδάφη από τον πατέρα του Έρικ. Τα παιδιά μεγάλωναν μαζί και η φιλία τους εξελίχθηκε με το χρόνο. Όταν ο Έρικ ανακοίνωσε στον πατέρα του πως θέλει να παντρευτεί τη Λίνεα Χαρλότα, εκείνος τον έστειλε στην αποικία της Σουηδίας, στο Σεν Μπαρτελεμί, στο Νότο, με την ελπίδα πως θα ξεχάσει την κοπέλα. Ο Έρικ πήγε, όμως εκεί έζησε πολύ περισσότερα από όσα φανταζόταν ο πατέρας του πως θα ζήσει.

Στη Γουσταυία, ο Έρικ πήγε με τον εξάδελφό του και γύρισε μόνος και χωρίς αδερφό. Εκεί έμαθε για τη σκλαβιά και πως οι άνθρωποι υποφέρουν αν έχουν γεννηθεί με λάθος χρώμα δέρματος. Δεν έμαθε όμως να φυλάγεται, ούτε ήταν ποτέ πονηρός. Ήταν ένα αθώο παιδί δεκαπέντε χρονών, που δε σήκωνε το ακβαβίτ και εμπιστευόταν εύκολα τους ανθρώπους. Εκεί γνώρισε και τον Τίκο Σέτον, τον άνθρωπο που εμπιστεύτηκε πιο πολύ στον κόσμο και που τον θεωρούσε ίσο με τον πατέρα του. Σε αυτόν άνοιξε την καρδιά του κι από αυτόν πήρε το κουράγιο να επιστρέψει στη Σουηδία και στη Λίνεα Χαρλότα. Μόνο και μόνο για να τη χάσει για πάντα.

Ο Niklas Natt och Dag δημιουργεί και πάλι μια ιστορία που μας πάει στα πιο σκοτεινά σοκάκια και στις πιο σκοτεινές ημέρες της Στοκχόλμης. Γνωρίζουμε νέους χαρακτήρες και δενόμαστε μαζί τους, μόνο και μόνο για να τους χάσουμε ξανά ή χωρίς να ξέρουμε αν θα τους ξαναδούμε. Η βία έχει την τιμητική της και πάλι και για να μην ξεχνάμε ότι ούτε η Σουηδία έμεινε μακριά από το σκλαβοπάζαρο, μεταφερόμαστε στη μία και μοναδική της αποικία που δεν έχει και πολύ μεγάλη διαφορά από τη Στοκχόλμη. Μπορεί κανείς να νομίζει ότι τόσο μακριά από το Στέμμα οι νόμοι είναι πιο ελεύθεροι, η διαφθορά όμως είναι πιο μεγάλη. Η ζωή ενός ανθρώπου δεν έχει σημασία, είτε βρίσκεται στο Μπαρτελεμί είτε βρίσκεται στη Στοκχόλμη.

Αν δεν έχετε διαβάσει «1793: Τότε που βασίλευε η βία», διαβάστε το και μετά συνεχίστε με τούτο εδώ. Όσοι συνεχίζετε από το προηγούμενο, είστε πλέον εξοικειωμένοι με τη γραφή του και με μια συγκεκριμένη αδελφότητα που κάνει την εμφάνισή της κι εδώ! Ετοιμαστείτε να δείτε και πάλι την οπτική του συγγραφέα για όλα τα κακώς κείμενα στα οποία οδηγούσε η κατάχρηση εξουσίας και η εκμετάλλευση των αδυνάτων αλλά και κάθε μορφής. Είναι νομίζω ξεκάθαρο πως ο συγγραφέας προσπαθεί να ρίξει φως στα μαύρα σκοτάδια της ιστορίας της χώρας του, αλλά και της αριστοκρατίας στην οποία ο ίδιος ανήκει.