Wat een prachtig essay over de achtergronden van depressiviteit. Wat natuurlijk niet echt een vrolijk onderwerp is, maar toch leest dit verhaal makkelijk weg. Ik vond het ook zeker van meerwaarde dat Eva haar eigen ervaringen heeft vermengd met de onderzoeksliteratuur. Dit boek was meermaals pijnlijk herkenbaar.

[TW: suicide, eating disorders]

*4 stars*

I have not read many authors who word depression so well as Eva Meijer. In this part-essay, part-memoir she explores the philosophical implications of depression, mainly focused on the work of the stoics and the existentialists. She explores what it means to be 'mad', how madness might be a problem of society rather than of the individual. All of this is intertwined with beautifully written prose describing her own experiences with mental illness.
My only remark is that at some point the book seemed, to me at least, be lacking in direction. But I would definitely recommend it to anyone interested in depression and philosophy.

dit is zo'n troostrijk essay, Eva Meijer kan de dingen zo mooi en verhelderend duiden

"Taal kan de afstand tot de ander verbruggen en het is tegelijk hetgene wat ons van die ander scheidt - net als onze huid."

Meditations on depression by a depressive, for depressives. Mourning and melancholia, a year-round winter chill, a lack of meaning even in absurdity— a complex disorder is captured here, effectively and eloquently.

Dit vond ik een moeilijk boek om te lezen. Er zitten hele mooie stukken in, rake beschrijvingen, interessante bespiegelingen die dingen soms in een nieuw licht zetten. Er zaten ook wat cliché's in, af en toe had ik het idee dat hetzelfde herhaald werd in andere woorden, had ik gewild dat er iets dieper ingegaan werd op de filosofische kant (de sociale kant, de politieke dimensie), maar de persoonlijke kant is misschien onvermijdelijk zo overduidelijk aanwezig omdat een depressie uiteindelijk onvermijdelijk persoonlijk is.
Misschien door het onderwerp, of misschien door het persoonlijke karakter van het boek zelf, vind ik het ook lastig iets algemeens of objectiefs te zeggen over de inhoud - ik besef heel erg dat wat me raakte, of wat ik moeilijk vond, vaak gekleurd is door eigen ervaringen. Ik heb toegezegd een boekverslag over dit boek te schrijven, maar daar heb ik nu wel spijt van.