Take a photo of a barcode or cover
3.7 AVERAGE
3.7 AVERAGE
Edna O'Brien is a literary hero of mine whose storytelling and honest writing is impeccable. I am so full of gratitude for her work and for writing this story. I am going to jump right into the last of the trilogy when I wake up tomorrow morning.
so need to buy the third book immediately, i think this is one of the best portrayals of how young girls are taken advantage of by older men and the perceived ownership men have over women in their life, i love the fact this book is still centred around baba and catharine’s friendship too!
emotional
reflective
sad
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Heart wrenching and yet so comforting. Really resonates with the experience of being a twenty two year old girl/woman/prize/friend/stone/nuisance even now in the 21st century.
“but I knew now that I was mistaken, and that lovers are strangers in between times.”
“but I knew now that I was mistaken, and that lovers are strangers in between times.”
Content Warnings
Moderate: Violence, Abortion, Abandonment
Minor: Death of parent
challenging
emotional
reflective
sad
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
M'ha semblat encara millor que el primer de la trilogia! No el podia deixar de llegir. Els personatges insofribles, però realistes. Un estudi detallat de la hipocresia. Segueixo pensant que hi ha quelcom comú als escriptors irlandesos, però no sé dir el què.
An enjoyable sequel to The Country Girls, following Caithleen in her new life in Dublin with her best friend, Baba. Now in her early 20s, she is still unworldly and immature, unprepared for the world of men. Beautifully written, with a bitter-sweet sadness.
I read this about 25 years ago when I was 14, and on Saturday I was lucky enough to see Edna O'Brien (now aged 85) speak at event near where I live. She was so wonderful - warm and funny - and the book is just the same.
She has a really interesting style of writing - she'll often add a non sequitur onto the end of a paragraph that brings me up short, in a wonderful way. It reminds me a lot of the way Barbara Comyns wrote, and sometimes Shirley Jackson.
Remind me to read this again in another 25 years if I haven't done so.
She has a really interesting style of writing - she'll often add a non sequitur onto the end of a paragraph that brings me up short, in a wonderful way. It reminds me a lot of the way Barbara Comyns wrote, and sometimes Shirley Jackson.
Remind me to read this again in another 25 years if I haven't done so.
3.5
A snapshot into life as a young woman growing up in an ultra-religious and misogynistic society (Ireland in the 50's/60's). It was a difficult read for that reason at times, but O'Brien's writing style is wonderful - vivid, yet simple.
A snapshot into life as a young woman growing up in an ultra-religious and misogynistic society (Ireland in the 50's/60's). It was a difficult read for that reason at times, but O'Brien's writing style is wonderful - vivid, yet simple.
Als er één woord is om dit boek te omschrijven (dat autobiografisch getint is?), dan is het wel pijnlijk.
Geen romantisch liefdesverhaal hier tussen Kate en de veel oudere Eugene, want wat een worsteling van een relatie, bovendien tegengewerkt door haar katholieke omgeving, die geen graten ziet in een alcoholieker als vader, maar die wel een gescheiden man als het grootste kwaad beschouwt.
Edna O'Brien maakt zich niet schuldig aan romantisering: Kate gedraagt zich als een vervelend klein kind dat om de vijf minuten aan het huilen is. De aantrekkingskracht van Eugene blijft een groot mysterie. En de "beste vriendin" Baba is nog even antipathiek als in het eerste boek van de reeks.
Maar het is juist deze rauwheid en oprechtheid die dit boek bijzonder maakt.
Want iedereen moet door de pijnlijke momenten heen, om zo tot zichzelf uit te groeien.
Geen romantisch liefdesverhaal hier tussen Kate en de veel oudere Eugene, want wat een worsteling van een relatie, bovendien tegengewerkt door haar katholieke omgeving, die geen graten ziet in een alcoholieker als vader, maar die wel een gescheiden man als het grootste kwaad beschouwt.
Edna O'Brien maakt zich niet schuldig aan romantisering: Kate gedraagt zich als een vervelend klein kind dat om de vijf minuten aan het huilen is. De aantrekkingskracht van Eugene blijft een groot mysterie. En de "beste vriendin" Baba is nog even antipathiek als in het eerste boek van de reeks.
Maar het is juist deze rauwheid en oprechtheid die dit boek bijzonder maakt.
Want iedereen moet door de pijnlijke momenten heen, om zo tot zichzelf uit te groeien.
As humorous as the first, but increasingly starts to feel almost like a kind of survival mechanism: we can only laugh to ward off the crying. I think I'd forgotten since first reading it just how dark The Country Girls can get along the way; this sequel sees no issue with pushing ever further. It is not always easy to read, but near impossible to resist: these are intoxicating characters.